رکود باور مردم در خروج از رکود

« رکود » کلمه ای که این روزها در میان فعالان اقتصادی بیشتر رد و بدل می شود و رسانه ها در گروه های اقتصادی خود مانور ویژه ای بر روی آن داده اند. رکود در تعریف اقتصادی به دو دوره سه‌ماهه پیاپی رشد منفی در اقتصاد یک کشور اطلاق می‌شود. به بیان دقیق‌تر می‌توان رکود را به معنای کاهنده بودن رشد تولید ناخالص داخلی واقعی معنا کرد. به عبارت دیگر رشد اقتصادی در این دوره منفي و  اثرات آن معمولاً به حدی است که در بخش های مختلف اقتصاد از قبیل رشد تولید ناخالص داخلی ، اشتغال، درآمدهای واقعی، تولید صنعتی و قیمت های عمده و خرده فروشی قابل مشاهده است.

این کلمه در چند ماهه گذشته بارها در اظهارات رئیس جمهور مطرح شده و حاوی آمار و ارقام خوشایندی در زمینه خروج از رکود بوده است ، روحانی در سخنان چند وقت اخیر خود به این نکته اشاره می کند که آمارهای سه ماه اول امسال نشان مي‌دهد كه اقتصاد كشور نه تنها از ركود خارج شده، بلكه اكنون كشور با رشد 1.8 درصدي بدون احتساب نفت و با رشد 2.5 درصدي با احتساب نفت، همراه است، رشدی که از ابتدای سال 91 تا انتهای سال 92 منفی بود.

البته خبر های خوش روحانی و مسئولان بلند پایه اقتصادی کشور به اینجا ختم نمی شود ، آنها در آمارهای خود اعلام می کنند که نرخ تورم به 21 درصد و تورم نقطه به نقطه به حدود 14 درصد رسیده است اما حالا سوال این جاست که چرا با وجود اعلام توقف رکود و کاهش نرخ تورم که بارها مورد تایید بانک مرکزی هم قرار گرفته ، مردم تغییری در وضعیت زندگی خود احساس نمی کنند و کالاهای ضروری و مورد مصرف مردم همچنان هزینه های بالا دارند؟